Morning Star

Morning Star

Doğumun cüretkarlığı karşısında suspus kalıp dünyaya atladığımda,

Henüz bilmeyişin kıyısında gülen bir bebektim.

Klasik cümlelerle hayatı katledilmiş binlerce düşünce esirinin etrafımda dolandığını, yalnızlığın en büyük güç olduğunu anladığımda 8 yaşındaydım.

Yere düşmüş çorabımı yırtmıştım. Arkadaşlarım bana bakıp alaya almış,gülmüşlerdi.

O zaman bile ağlamamıştım. Tutmuştum kendimi. '' İnsanların arasında ağlarsan, kaybedersin'' diye ilk o zaman düşünmüştüm.

Ellerimi yere bastırıp hızlıca ayağa kalkmış, çorabımın yırtığına aldırmadan arka bahçeye gitmiştim.

Tuzlu bir su damlası gözlerimden akıp toprağa karışmıştı. 

İçimden '' Yalnız olduğum sürece ağlasam bile her zaman güçlüyüm'' demiştim. 

Karmaşık el yazımla günlüğümün köşesine not diye iliştirmiştim.

Bu duyguyu iliklerime kadar hissettiğim bir çok an olmuştu. 

Mesela civcivim öldüğünde hiç ağlamamıştım.

O gün doğumun cüretkarlığını silip atmış ölümün kabalığının eserini poşete koyarak gömmüştüm.

Ağlamak istiyorum şuan tüm ağlamadıklarıma.

Daha hiç dokunmama olanak olmadan ayaklarımın altında şekillenip giden bir dünya.

Bazıları için tepsi kadar düz bazıları için dönen bir elips.

Kimin umrunda ?

En yüksek dağın yamacında. 

Yaşam denilen oyunda ikinci plana sahip olduğu için sinirlenen bir oyuncuyum.

Benim için dünyanın köşesi tam burası.

Ve aşağıya atlamak için sabırsızlanıyorum.

Ölüm durdurabilir mi beni gökyüzünde süzülürken ?

Yoksa af dileyip çekilmeli miyim gözü önünden.

Melekler yakalayabilir mi kollarımdan ?

Ya sen tutabilir misin ayaklarımdan ?

Garip bir fısıltı duyuyorum uzaktan.

' Fırçayı ressamın elinden tablo bitmeden alırsan, mahrum kalırsın cennetin manzaralarından...'