Erdem Beyazıt Ölüm Risalesi Kendi Sesinden

Erdem Beyazıt - Ölüm Risalesi - Kendi Sesinden

Erem Beyazıt - Ölüm Risalesi

Kendi Sesinden

Sesli Şiir Dinle

Ölüm Risalesi

Damla damla oluşuyor hayat 

Ölüm kımıl kımıl 

Duymak kolay 

Anlatmak değil 

Her an 

Farkındayım 

Az az öldüğümün 

Bilincindeyim doğan ayın 

Eriyen karın akan suyun 

Ve usul usul tükenen zamanın 

Tekrarlayıp duruyor saat 

Vakit te mahluktur 

Vakit te mahluktur 

İşliyor kalbim 

Eskiyor saçlarım 

Ve gözlerimin en ince hücreleri 

Okuyorum hayatı 

Toprağın üstünden çok 

Altındakilerle var olduğunu 

Toprak 

Ölüme aç 

Ölüme muhtaç 

Hayat 

Ölüm muhakkak 

Ve ölüm mutlak 

Tek kapısıdır ölümsüzlüğün 

Ölümle tanıştıktan sonra anladım 

Sadece bir kimlik belgesi olduğunu yaşamanın 

Kesitler 

Mahlukta devinen 

Gürül gürül bir ırmaktır ölüm 

Babalar ölür 

Dolaşır eli ölümün 

Saçlarında anaların oğulların 

Analar ölür 

Kök salar hasret yüreklere 

'Bir evlat pir olsa da' 

O zaman anlar ancak neymiş öksüzlük 

Oğullar ölür 

Bir kafes olur ölüm 

Ana kalbi bir kuştur 

Azad kabul etmez 

Sevgililer ölür 

Bir hicret olur ölüm 

Bir sıla 

Mesela arkadaşlar 

Arkadaşlıklar vardır okullarda 

Bakarsın biri gelmez bir gün 

Ve artık hiç gelmeyecektir 

Simsiyah bir gölge düşmüştür adeta 

Bahçeye koridorlara sınıflara 

Bir fısıltı dolaşır dudaklarda 

Kimi kirpikleri ıslak 

Çökmüş bahçenin tenha bir yerine 

Elinde bir çöp resmini çizer toprağa 

Anıların 

Kimileri öbek öbek toplanıp 

Çaresizliği dile getirirler anlamsız sözcüklerle 

-Nasıl olur daha dün beraberdik 

-Salıncakta İki Kişi'yi izlemiştik daha dün nasıl olur 

-Geçen pazar kırlarda dolaşmıştık 

''Göçmen kuşlar yerli kuşlardan daha mutlu olmalılar 

Hayatı dolu dolu yaşıyorlar'' demişti unutamıyorum 

Sonra bir mezarlıkta Bir çukurun başında 

Bir kapının ağzında 

Herkez susar 

Konuşur ölüm 

Ve sürer hayat. 

Bazan bir tekerlek altında 

Ansızın gelir ölüm 

Apansız biter sınav 

Bir elektrik kesilmesi gibi 

Kesilir tulu emel 

Bazan ölüm vardır 

Ölümden önce gelir 

Mesela bir hapishanede bir hücrede yaşanır 

Sorular hep yanıtsız kalır orada 

Sadece konuşan rüyalardır 

Yahut hayaller suskun duvarlarda 

Gözler kabul eder parmaklar kabul eder 

Ama beyin hep umuttan yanadır 

Bazan akan bir film şeridinin 

Tek kare donan bir fotoğrafı gibidir 

Ölüm 

Karşıda bir manga asker 

Gözler namluların karanlık ağızlarını görmez de 

Takılıp kalır masmavi gökyüzünde 

Asılıp kalmış bembeyaz bir buluta 

Ölümden uzak ölümler vardır 

Gazete ilanlarında rastlanılan 

Dünyaya bağlılığın zavallı 

Ve muannit 

Bir belgesidir 

Daha çok kalanlara ait. 

Bir de bir örümcek ağının ortasına düşmüş 

Bir sineğin titrek bacaklarında seyretmiştim ölümü 

Ölümler vardır: 

Can kuş gibi uçar gider 

Bir martının süzülüp 

Kaybolması gibi maviliklerde 

Bir Portre 

Engin sakin berrak bir denize 

Uçsuz bir kumsaldan ağır ağır 

Nasıl yürürse insan 

Sokrates öyle yürüdü ölüme 

Tilmizleri ağlaşırken 

O vasiyet ediyordu: 

-Asklepyos'a bir horoz borçluyuz 

Unutmayınız. 

Ne tuhafsınız dostlar 

Güçsüz kadınlar gibi ağlaşmak niye 

Yükselmek varken ölümsüzlüğe 

İnancına sahip olmak 

İnsan olmanın şartı 

Kölelikler içinde en onulmaz kölelik 

Hayatın ölümcül yanına 

Takılıp kalmak değil mi? 

İlkin ayaklarında duydu Sokrates 

Zehirin soğukluğunu 

Ve yavaş yavaş ölüm 

Yükseldi göğsüne çenesine 

Dudaklarında donan son bir tebessümle 

Bir işaret taşı da böylece 

Sokrates dikmiş oldu ölüme 

Ölümün Sesi 

Ölümden bir işaret var her şeyde 

Ölümün sesini duyuyorum şarkılarda türkülerde: 

-Kışlanın önünde redif sesi var 

Namluların ucunda ölümün sesi! 

-Bir ay doğdu geceden oy oy 

Karanlığın ağzında ölümün sesi! 

-Erzurum dağları kan ile boran 

Vadilerin koynunda ölümün sesi 

-Ezo gelin durmuş bakar yollara 

Umudun ardında ölümün sesi! 

-Bir ihtimal daha var 

Umuddan da öte ölümün sesi! 

Kendi Ölümüme Ait Bir Deneme 

Bir gün öleceğim biliyorum 

Bunu her an ölür gibi biliyorum 

Anamın yüreğinde bir kor 

Ölene dek sönmeyecek bir ateş 

Kımıldanıp duracak hep 

Karım bomboş bulacak dünyayı 

-N'olurdu birlikte ölseydik, deyip duracak 

Oysa insan yalnız ölür 

Ama o olmayacak dualarla teselli arayacak 

Kızlarımın gırtlaklarında bir düğüm 

Bir süre kaçacaklar insanlardan 

Boşluğa düşmüş gibi bir duygu içlerinde 

Sonunda onlar da kabullenecekler öylesine 

Ölümüme en çabuk dostlarım alışacaklar 

-Yaşayıp gidiyorduk yahu 

Ne vardı acele edecek! 

Diyecekler 

Biliyorum yaklaşıyoruz her an 

Biliyorum oruçlu doğar insan 

Ölümün iftar sofrasına 

Son Söz 

Ve zaman döne döne 

Gelmişti başlangıç noktasına 

İlk yaratılış düğümüne 

Mahlukatın var olduğu 

Yüzüsuyu hürmetine 

Evrenin Efendisinin 

Kavuşmak vakti gelmişti sevgilisine. 

Hayatın menbaı 

Merhametin son durağı 

Madeni, muhabbet ocağının 

Ateşler içindeydi 

Yatağında. 

İltica etmişti sanki Kainat 

Kutsal tenine 

Hayata şafak olan alnında 

Ter taneleri 

Her biri insanlık çilesinden 

Bir haberdi sanki 

Bir an oldu 

Aralandı gözleri 

Sonsuzu kuşatan bakışları 

Süzdü ciğerparesi Fatıma'yı 

Süzdü tek tek çevresindeki 

Can dostlarını 

Kıpırdadı dudakları, dedi: 

-Ebu Bekir kıldırsın namazı 

Sonra daldı daldı uyandı 

Son defa aralandı 

Bakışları 

Yöneldi bir noktaya 

Karar kıldı bir noktada 

Ve dedi: 

-Merhaba ey refik-i ala! 

Olacak oldu 

Akıllar kamaştı 

Kalpler tutuştu 

Feryat ve figan gökleri tuttu 

Çekti kılıcını Faruk olan 

Sıçradı orta yere: 

-Kim derse ''O öldü'', öldürürüm! 

Ayrılık ateşinden 

Ateşin şiddetinden 

Sanki bendler çözülmüş 

Felekler çökmüştü 

Şuur tutuşmuş 

Akıl iflas etmişti. 

Sonra Sıddıyk olan 

Yetişti geldi 

Baktı baktı yatağında hareketsiz yatan sevgiliye 

Mağarada arkadaşına Hicrette yoldaşına 

Sonra baktı çevresine 

Mahşerden önce mahşer hali yaşayan 

Ashabına 

Aline 

Ebu Bekir dedi: 

-Ey nas, susun! 

Kim ki Resulullaha tapmaktadır 

Bilsin ki Resul ölmüştür 

Kim ki Allaha tapmaktadır 

Bilsin ki Allah ölmez 

Hayy ve Layemuttur 

Ey nas, susun! 

''İnna Lillah ve inna ileyhi raciun'' 

Sonra eğildi sevgilinin yüzüne 

Sürdü bulutlanmış gözlerini 

O güzellikler ülkesine 

Baktı baktı ve dedi: 

-Hayatında güzeldin 

Ölümünde güzelsin 

Öldün 

Bir daha ölmeyeceksin

Erdem Beyazit

Sesli Şiir Vakti